“Önce Gazze ve Beytüllahim” Planı

1994 ve 1995 yıllarında imzalanan Oslo Anlaşmaları, İsrail ve Filistin arasında ortaya çıkan kısmi bir barış anlaşmasını temsil ediyordu. Bu anlaşmaların temel hedefi, Batı Şeria ve Gazze Şeridi bölgelerine özerklik tanınması ve İsrail’in bu bölgelerden aşamalı olarak geri çekilmesini sağlamaktı. Ancak, uzun bir süre boyunca İsrail yönetimi, farklı gerekçeler öne sürerek bu geri çekilmeyi gerçekleştirmemişti. Bu durum, barış sürecini zorlu bir hale getiriyordu.

Ağustos 2002’de dönemin İsrail Başbakanı Ariel Şaron, bu kez farklı bir yaklaşımla Gazze Şeridi ve Beytüllahim’deki çatışmaların azaltılmasına dayalı bir planı yeniden gündeme getirdi. Bu plan, İsrail ve Filistin tarafları tarafından onaylandı. Ancak, Şaron Hükümeti, kısa bir süre sonra bu plandan geri adım attı.

İsrail ve Filistin arasındaki bu kısmi barış anlaşmaları, uzun yıllar boyunca devam eden karmaşık ve çetin müzakerelerin bir ürünüydü. Oslo Anlaşmaları’nın getirdiği umutlar ve özerklik vaatleri, gerçek uygulamada birçok zorluğun üstesinden gelinmesi gerektiğini gösterdi. İsrail’in geri çekilmeleri gerçekleştirmemesi ve siyasi zorluklar, barışın gerçekleşmesini engelleyen faktörlerdi. Bu nedenle, İsrail ve Filistin arasındaki kısmi barış anlaşmaları, uzun vadeli çözüm için atılan bir adım olmasına rağmen, pratikte birçok engelle karşı karşıya kaldı.